Dzisiejsza szkoła to 468 uczniów i 43 nauczycieli. Szkoła posiada 17 oddziałów klasowych - 6 w edukacji zintegrowanej i 11 w klasach 4-8. W szkole znajduje się 19 sal lekcyjnych. Szkoła posiada bogato wyposażoną bibliotekę, 2 pracownie komputerowe z 30 stanowiskami dla uczniów + 2 nauczycielskie, przestronne i nowocześnie wyposażone pomieszczenia do nauki, nowoczesne pracownie przedmiotowe. Przy szkole działa świetlica szkolna obejmującą swoją opieką ponad 100 uczniów, w której dzieci mogą spędzać spokojnie i twórczo czas przy zajęciach plastycznych i muzycznych oraz stołówka - posiłki bardzo smaczne i tanie. W szkole znajduje się sala gimnastyczna, w której dzieci realizują zajęcia wychowania fizycznego i gimnastyki korekcyjnej. Działają liczne koła zainteresowań: DKK prowadzone przez p. Ewę Wołoszyn, robotyki - p. Bernardę Borkowską oraz p. Dariusza Wołoszyna. chór - koło gitarowe prowadzone przez p. Tomasza Susmęda, koło języka niemieckiego - p. Katarzynę Adamską. Zajęcia prowadzi też logopeda - p. Patrycja Olejnik-Wiśniewska oraz psycholog p. Kinga Kozakowska-Wiśniewska. Uczniowie naszej szkoły brali udział w wielu konkursach na szczeblu powiatu, województwa i kraju. Osiągali tam dobre lokaty. Szkoła jest jedną z dwóch szkół podstawowych, które pozostały na terenie miasta Chojnowa.
W latach 1962-2018 Szkoła Podstawowa nr 3 im. Marii Konopnickiej mieściła się w budynku przy ulicy Kościuszki 30 (I zdjęcie). Od 2019 r została przeniesiona do budynków po wygaszonym Gimnazjum nr 1 im Jana Pawła II przy ul. Reymonta 1 (II zdjęcie).
Historia budynków szkolnych mieszczących się przy ul Reymonta.
Krótka historia szkolnictwa podstawowego w Chojnowie od XIV wieku do 1911 r.
Pierwsze przywileje miejskie Chojnów otrzymał za panowania Piastów Śląskich (wzmianka z 1292 r.). Nadał je miastu Henryk V, zwany Grubym, a zatwierdził w 1332 r. jego syn Bolesław III. Pełne prawa miejskie uzyskał Chojnów w roku 1333, natomiast tradycje chojnowskiego szkolnictwa sięgają początków XIV w.
W roku 1313 istniała w Chojnowie szkoła parafialna.
Dzieje szkoły katolickiej są lepiej uchwytne dopiero w II połowie XVIII wieku. W owym czasie niełatwo było o wykwalifikowaną kadrę nauczycielską. W 1763 roku, według dostępnych źródeł wiadomo, że funkcję nauczyciela pełnił przez pewien czas miejscowy fryzjer – Antoni Stephan. Do szkoły uczęszczało wtedy zaledwie 5 uczniów, ale w niedługim czasie ich liczba wzrosła do 44. Nikt na pewno nie ma wątpliwości, że wiedza zdobyta przez dzieci u takiego nauczyciela zwanego dawniej preceptorem, była skromna i trudno ją porównywać do poziomu wiedzy obecnej młodzieży, edukowanej przez profesjonalną kadrę pedagogiczną.
Do roku 1783 funkcjonowanie szkoły było możliwe dzięki stałym dochodom, jakie napływały z tzw. fundacji fińskiej. Jednak, w tymże roku utracono je, co przyczyniło się wkrótce do upadku szkoły.
Dopiero w roku 1802 starania o budowę nowej szkoły katolickiej, rozpoczął ówczesny kapelan – Spiller. Pełnił on zarazem funkcję inspektora szkoły. Tocząca się wówczas wojna z Francuzami, nie pozwoliła jednak na zrealizowanie tego ambitnego zamierzenia Spillera.
W roku 1815, ponownie podjęto kroki mające na celu zorganizowanie szkoły. Nauczanie odbywało się w wynajętym domu.
W roku 1833 szkoła została przeniesiona na zamek, gdzie oprócz izb lekcyjnych znajdowało się mieszkanie służbowe dla nauczyciela. Jej finansowaniem zajmowała się kasa miejska, otrzymywano też dotacje rządowe.
Dalsze losy szkoły znane są dopiero od roku 1852. Do szkoły uczęszczało wtedy 100 uczniów. W 1853 r. jednoklasowa dotąd szkoła uzyskała drugą klasę, a w następnych latach trzecią i wkrótce czwartą. Konieczność ta spowodowana była stałym napływem uczniów, wynikającym ze wzrostu liczby katolików.
W roku 1875 znowu losy budynku szkoły się zmieniły. W związku z zawaleniem się ratusza zachodziła pilna konieczność znalezienia nowego lokum dla władz sądowniczych. Stało się to kosztem szkoły. Postanowiono przenieść ją z zamku, aby tam ulokować władze sądownicze. Wynajęto wówczas od pomocnika murarskiego Streffiga dom, znajdujący się obok Baszty Tkaczy i tam przeniesiono szkołę z zamku.
W roku 1886 znowu nastąpiła zmiana lokalu. Zdecydowano, że najbardziej funkcjonalnym będzie budynek szkoły poewangelickiej, położony tuż obok dzisiejszej Miejskiej Biblioteki Publicznej. Jednak nie był on w najlepszym stanie. W dodatku wzrastała stale liczba uczniów i budynek okazał się za ciasny.
Historia budynku Szkoły Podstawowej w Chojnowie przy Pl. Reymonta 1 od 1912 r. do zakończenia II wojny światowej.
Miejscowa społeczność katolicka oceniając trudne warunki szkolnictwa w budynku szkoły poewangelickiej, podjęła aktywne działania w kierunku budowy nowej szkoły. Opracowania projektu podjął się miejski architekt Peter Gaden. Słynął już wówczas ze swego dorobku architektonicznego. Miał, bowiem kilka liczących się realizacji, które do chwili obecnej stanowią ważne akcenty architektoniczne.
W chojnowskim muzeum dyrektor Jerzy Janus przechowuje z pieczołowitością pierwszą – szkicowo jeszcze potraktowaną – koncepcję szkoły, którą Gaden pozostawił na odwrocie jednego ze swoich projektów.
Te pierwsze jeszcze nieśmiało kreślone ołówkiem szkice elewacji frontowej, w zasadzie nie odbiegają od wersji końcowej projektu. W wersji ostatecznej Gaden bardziej ujednolicił bryłę budynku od frontu, przenosząc zaplanowane tu pierwotne uskokowo nakładające się segmenty brył na stronie elewacji południowej. Z estetycznego punktu widzenia był to zabieg słuszny. Uzyskał przez to bardziej zwartą i klarowną bryłę, która dobrze koresponduje z neoromańską architekturą kościoła Niepokalanego Poczęcia projektu Hossfelda. W ogóle Gaden podszedł z dużym szacunkiem do zastanej tu architektury. Sięgając do repertuaru form architektonicznych, mające swoje źródło w architekturze romańskiej, Gaden jawi się jako dziecko swojej epoki, rozmiłowanej w historyzmie, choć w sztuce i architekturze pojawiły się już nowe tendencje.
Budynek szkoły elewacją frontową zwrócony w kierunku dawnego pl. Najświętszej Marii Panny (obecnie Reymonta) usytuowany jest na osi wschód – zachód i był niegdyś budynkiem wolno stojącym.
W przyziemiu (parter) znajdowało się niegdyś 7 pomieszczeń, z czego 4 przeznaczone były na klasy, a w obrębie ryzalitu mieściły się 3 mniejsze pomieszczenia przeznaczone zapewne dla nauczycieli. Podobny układ był na I piętrze. Jedynie w obrębie ryzalitu w odróżnieniu od parteru, gdzie znajdowały się trzy pomieszczenia, usytuowana była obszerna sala oświetlona dużymi oknami, mogąca służyć za aulę. Klasy były widne, a duże okna umożliwiały ich dobrą wentylację.
Na obrzeżu dziedzińca szkoły wybudowano sanitariaty. Brakowało jednak Sali gimnastycznej. Wszystkie sale dostępne były z korytarza.
W tym samym czasie co budowa szkoły, zrealizowana była budowa nowego kościoła. Dawny kościół katolicki usytuowany na terenie obecnego boiska sportowego, zaadoptowano wówczas na salę gimnastyczną, z której korzystały nie tylko dzieci ze szkoły katolickiej, ale również z pobliskiej ewangelickiej szkoły żeńskiej oraz dziewczęta ze szkoły średniej.
Szkoła została wyposażona w nowoczesne, jak na owe czasy, centralne ogrzewanie zaprojektowane przez drezdeńską firmę Satrne u. Ritternaus.
Budynek licowany jest cegłą klinkierową, w kolorze ugrowym. Wszystko wskazuje na to, że cegła pochodzi z chojnowskiej cegielni Rothera, już niestety nieistniejącej.
Zrealizowaniu budowy sprzyjała wówczas dobra koniunktura gospodarcza i dobry stan finansów państwa.
Budowa szkoły trwała 16 miesięcy i kosztowała miasto 115 tys. marek, a adaptacja dawnego kościoła katolickiego na salę gimnastyczną 7 tys. marek.
Uroczystego poświęcenia szkoły dokonano 12 października 1912 roku.
Szkoła katolicka była placówką koedukacyjną, kierowaną przez tutejszego duchownego.
W 1925 r. w szkole pracowali czterej nauczyciele. Dwie nauczycielki prac technicznych i dwóch duchownych nauczycieli religii.
Wreszcie po 600 latach szkoła doczekała się stałego, właściwego dla siebie lokum. Możemy się domyślać, jaki był wówczas niewielki szacunek do nauki.
Dzieje szkoły po zakończeniu II wojny światowej od listopada 1945 r. do dziś.
II wojna światowa doprowadziła do wielu zniszczeń. Budynek szkoły chroniło szczęście. Wolno stojący, wybudowany według projektu Gadena, nienaruszony stoi do dziś. Z tym tylko wyjątkiem, że wejście do wnętrza szkoły usytuowane w bocznej elewacji od zachodu, zlikwidowano całkowicie, a wejście w bocznej elewacji od wschodu, jest dzisiaj wewnętrznym wejściem do budynku Gadena wprost z pasażu.
Po zakończeniu II wojny światowej już 3 listopada 1945 r., zabrzmiał w szkole pierwszy dzwonek i rozpoczęło się nauczanie podstawowe. Uroczyste otwarcie szkoły nastąpiło 5 grudnia 1945 r.
Po wojnie szkoła otrzymała piękny, stojący obok budynek fundacji Augusta Peipego, byłego właściciela cegielni. Była to ciekawa budowla o neogotyckim wystroju architektonicznym, powstała w 1895 roku. Wzniesiona została z czerwonej cegły klinkierowej, a detale architektoniczne, fryzy, obramowania okienne i drzwiowe wykonano z cegły glazurowanej. Pierwotnie budynek miał malownicze szczyty w formie gotyckich wimperg. Mieściła się tam ochronka dla dzieci wyznania ewangelickiego i w tym charakterze wykorzystana była do roku 1945. Opiekunkami dzieci były diakonise. Przez krótki czas po wojnie mieściło się tam przedszkole.
W sytuacji trudności lokalowych zdecydowano o szerokim zakresie rozbudowy szkoły. Najpierw zapewniono uczniom zaplecze sportowe. Rok szkolny 1974/75 zainaugurowano na nowym boisku asfaltowym, wybudowanym na terenie spalonego dawnego kościoła katolickiego.
W latach 1975 – 1979 przeprowadzono kapitalny remont szkoły. W budynku projektu Gadena zlikwidowano wejście od strony zachodniej i w miejsce wiatrołapu wybudowano na parterze toalety, a na I piętrze przeznaczono na ten cel końcowy odcinek korytarza. Zniknęły sanitariaty z obrzeży szkoły, a budynek po nich zaadaptowano na przyboiskową salkę gimnastyczną. Zburzono pomieszczenia gospodarcze i na tym terenie wybudowano kompleks sportowy sali gimnastycznej. Naprzeciw budynku fundacji Peipego wybudowano niewielki parterowy budyneczek, który w początkowym zamiarze miał służyć jako garaże, ale w ostatecznej wersji urządzono tam sale lekcyjne zajęć praktyczno – technicznych i plastycznych.
W czasie remontu stała się rzecz przykra. Zburzono szczytową, przepiękną architekturę budynku Peipego. Neogotyckie wieżyczki zniszczono bezpowrotnie. W to miejsce dobudowano bardzo potrzebne sale lekcyjne i mieszkanie służbowe. Na dobudowanym II piętrze są izby lekcyjne. Od roku 1978 do 1990 znajdowała się tutaj Poradnia Wychowawczo Zawodowa oraz Komenda Hufca Związku Harcerstwa Polskiego. Później w miejsce poradni po małym remoncie utworzono sale lekcyjne. Na parterze pracowała stołówka i do roku 2002 świetlica szkolna. Funkcjonował też gabinet stomatologa i lekarza szkolnego (niestety odgórnie już zlikwidowanych).
Obecnie w budynku Peipego oprócz sal lekcyjnych mieści się pokój pedagoga szkolnego, szkolnej pielęgniarki, księgowość. Funkcjonuje w niezmienionym miejscu stołówka szkolna.
Podczas remontu budynki Gadena i Peipego uprzednio wolno stojące, oddzielone od siebie dziedzińcem, połączono pasażem i obecnie wraz z nowym kompleksem sali gimnastycznej stanowią jedną całość. W pasażu, na poziomie parteru mieszczą się gabinety dla dyrekcji i sekretariat.
Z holu pasażu prowadzą schody do wyjścia głównego od strony kościoła oraz schody do wybudowanego od południa kompleksu sportowego Sali gimnastycznej. Z holu prowadzi wejście do korytarza budynku Gadena i wejście do budynku Peipego. Kompleks sportowy sali gimnastycznej ma dwa wyjścia na dziedziniec, jedno od wschodu, drugie od południa.
W budynku Gadena i Peipego pozostały obydwa wyjścia na dziedziniec od strony południowej oraz od północy w budynku Peipego stanowiące obecnie wyjście ze stołówki na zewnątrz. Po remoncie szkoła posiada 6 oddzielnych wyjść na zewnątrz.
Dobudowany pasaż wzbogacił szkołę o dodatkowe pomieszczenia w podziemiu. Tu mieściła się szatnia dla dzieci. Później w jej miejsce utworzono „Harcówki", Izbę Pamięci Narodowej i sklepik uczniowski. W dalszej reorganizacji zaadaptowano podziemie na salę lekcyjną i pomieszczenia gospodarczo – magazynowe, a od roku 2002 funkcjonuje tam też kafejka uczniowska.
Na terenie pasażu przy wejściu głównym mieści się centralne stanowisko monitorowania szkoły.
(Informacje ze strony dawnego Gimnazjum nr 1)
O historii budynków szkolnych można również przeczytać na stronach wygaszonego Gimnazjum nr 1: https://gim1.chojnow.eu/historia_szkoly-,s6,m1.html
